Op de laatste dag van november 1978 begon het te sneeuwen en op de laatste dag van februari ging de sneeuw smelten. Drie maanden lang strenge vorst en hevige, langdurige sneeuwbuien. Toen Leo in januari van een Broederschapsraadvergadering moest thuiskomen, bewerkte ik op één avond viermaal het kerkenpad met de sneeuwschuiver. De auto zou anders blijven steken. Lees verder
Na vijf jaar liep Leo’s contract met de Zendingsraad af en moest er naar een nieuwe werkkring gezocht worden. Mijn man stelde zich weer beroepbaar. Samen met andere beroepsgroepen behoorden wij tot diegenen die vaak een andere standplaats kregen en zelfs een vaste verhuizer hadden. De eerste drie verhuizingen in mijn huwelijk had ik als een avontuur ervaren. De vierde keer was ingrijpend geweest, vooral voor de kinderen. Nu stond de vijfde verhuizing voor de deur. Lees verder
Hij was een zeer nuttig man, de oude voddenman. Enige malen per week reed hij met zijn bakfiets door de stad en vergaarde alles, behalve de schillen. Hij woonde in Makkum in een verzorgingshuis en luisterde naar de naam Eussie.
Hij was door de hele streek bekend. In Workum in het museum van Jopie Huisman hangt diverse malen zijn portret. Hij zal tegen de zestig zijn geweest, hij liep krom, had een grote pet op, droeg een lange jas die bijna de grond raakte, en te grote schoenen. Zijn grote handen waren enorm sterk, want hij tilde met gemak heel zware voorwerpen in zijn bakfiets. Hij deed mij altijd denken aan één van de dwergen uit Walt Disney’s film Sneeuwwitje. Lees verder