Zondag 22 oktober 1944De avond valt. De dag was heiïg, soms zelfs regenachtig.
De ondergaande zon breekt nog even door de wolkensluier heen en schijnt met haar roze-gouden avondstralen op de goudgele herfstbladeren van de Sorbus Aria (meelbes), die rondom een klein stadspleintje staat. Het is of het hele plein goudgeel verlicht wordt. Even duurt dit slechts. Dan schuift weer een nevel voor de zon.
Goenacht o gouden zonne
heb dank voor deze glans Lees verder
Toen eind september 1944 de Geallieerden de Slag om Arnhem hadden verloren, begon er een lange ellendige winter in Noord-Nederland. Lidy ‘Top’ (haar padvindstersnaam) van der Meulen was op dat moment 21 jaar en woonde nog bij haar ouders Voorburg. Om de moed erin te houden begon ze die herfst een dagboekje met als titel ‘Zoekt schoonheid in alles’. Daarin schreef ze op wat ze ondanks alles toch nog aan moois kon ervaren in vooral de natuur, haar grote liefde. Ook maakte ze daar tekeningen bij.
Ze hield dit dagboekje bij van 22 oktober tot en met 17 november 1944; tijdens de Hongerwinter kon ze het kennelijk niet meer opbrengen. Op 17 april 1945 pakte ze de draad weer op. Haar boekje stopt op dinsdag 24 april 1945, twee weken voordat de Canadezen op 9 mei Voorburg binnentrokken. Op deze pagina vindt u ruim 75 jaar na dato haar dagelijkse (aan)tekeningen. Lees verder
Het verhalen vertellen zit tot haar eigen verbazing in haar bloed. Van haar losse, sterk relativerende vertelstijl konden de ADW-lezers vier jaar lang maandelijks genieten. Zr. Lidy Laurense-van der Meulen houdt er nu mee op. ‘Je moet niet te lang doorgaan met zoiets’, vindt ze. En bovendien had ze de ongewone ‘gewone’ gebeurtenissen in de laatste standplaats die ze als predikantsvrouw in actieve dienst had, nu beschreven. Lees verder
Waar mensen bijeen zijn, is het leven in beweging en kan er van alles gebeuren. Ons leven loopt van geboorte tot sterven.
Wij verzorgden een veertiendaagse leidersperiode en begonnen op vrijdagavond de gastenlijst te bestuderen. Leuk, de familie H. uit Leeuwarden komt ook! Dan hebben we een paar goede volleybalspelers. De volgende dag kwamen zij: ouders en drie kinderen. De moeder was echter hoogzwanger. Onder de thee informeerde ik, wanneer de baby verwacht werd. “Over veertien dagen,” dachten zij. En jullie hebben voor veertien dagen besproken?! “We wilden allemaal zo graag voor de geboorte naar Fredeshiem. En als er wat gebeurt, zullen we naar omstandigheden handelen. We hebben wat babyspulletjes bij ons.” Lees verder
Het is een mooie zaterdag in mei. Er is Hiemwarvergadering.* Ons hele gezin gaat mee voor een dagje Fredeshiem. Ook ons zwarte, gladharige hondje Pittie. Er mogen in het huis geen honden komen en op het terrein alleen aan de riem. We laten de hond achter in de auto. Daar krijgt hij zijn eten. Lees verder
Op zaterdag bij het wisselen van de gasten kwamen vier dames die samen een bridgeclub vormden. Zij gingen een week potverteren. Zij kregen de vier éénpersoonskamertjes aan de achterkant van Hiemsherne* toegewezen. De dames konden zelfs in hun vakantie hun geliefd bridgespel niet vergeten. Dadelijk na de koffie kwamen in de achterzaal of in de serre de kaarten voor de dag en begon het spel. ’s Middags na de thee of ’s avonds na het eten werd het voortgezet. Naargelang het weer binnen of buiten. Voor de dagsluiting werd er even gestopt en daarna gingen de speelsters naar hun kamers en werd daar tot diep in de nacht doorgespeeld. Lees verder
Tegenover Fredeshiem liggen twee boerderijen. De ene boerderij ziet er keurig uit en op de arme zandgrond lopen enige koeien en een paard. De andere boerderij is een bouwval. Hier woont een familielid van de eerste boer. Men kan door het dak kijken en de ramen hangen scheef. Lees verder
In het weilandje bij Hiemsherne staan twee koeien. Zij zijn het eigendom van Schuurer. Het is het minimum aantal om nog melk te mogen leveren aan de zuivelfabriek in Tuk en van daar zuivelproducten te betrekken. Fredeshiem krijgt heerlijke volle melk.
Eigenlijk heeft Schuurer geen tijd voor de koeien. Hij heeft het in de zomer te druk met zijn camping en de taxidienst voor Fredeshiem. De koeien worden op de vreemdste tijden gemolken. ’s Morgens om negen uur zitten Schuurer en zijn vrouw allebei onder een koe; dus moet er ’s avonds tegen donker opnieuw gemolken worden. Lees verder
In de jaren 1952-1972 kwamen veel dezelfde gezinnen op Fredeshiem. Men leerde elkaar goed kennen en de jeugd groeide er samen op in de vakantie. Onder deze gasten was een familie uit Amsterdam. De vader was heel milieubewust. Zij waren vegetariërs en aten speciaal biologisch gebakken brood, dat zij zelf meebrachten. Toen de kinderen oud genoeg waren om aan de jeugdtafel te eten, aten die gewoon brood. Lees verder
Fredeshiem (Fries voor Erf van Vrede) is één van de vier doopsgezinde broederschapshuizen in Nederland. Het werd door Tjeerd Oeds Hylkema (1888-1962) in 1929 in de bossen bij Steenwijk opgericht als eenvoudig vakantie-, bezinnings- en conferentieoord voor met name (maar zeker niet alleen!) Friese doopsgezinden. Leo en Lidy Laurense zijn jarenlang nauw betrokken geweest bij het wel en wee van Fredeshiem. Leo was van 1952 tot 1972 secretaris van de Hiemwar (het bestuur) en ook nadien zijn zij actief gebleven als gastenleiding. Fredeshiem was voor hen de plek waar zij hun doopsgezinde overtuiging op een heel praktische manier met anderen konden delen en waar zij met hun gezin gelukkige tijden hebben beleefd. Lees verder