De pastorie te Sappemeer voldoet in alle opzichten aan het romantische pastoriebeeld. Een groot, ouderwets huis, wat naar achteren gelegen aan de belangrijkste straat van het dorp. Naast het huis, nog verder van de weg af de kerk en die tezamen gevat in een tuin die bijna park mag heten. Lees verder
Na vijf jaar liep Leo’s contract met de Zendingsraad af en moest er naar een nieuwe werkkring gezocht worden. Mijn man stelde zich weer beroepbaar. Samen met andere beroepsgroepen behoorden wij tot diegenen die vaak een andere standplaats kregen en zelfs een vaste verhuizer hadden. De eerste drie verhuizingen in mijn huwelijk had ik als een avontuur ervaren. De vierde keer was ingrijpend geweest, vooral voor de kinderen. Nu stond de vijfde verhuizing voor de deur. Lees verder
Les geven in tien brugklassen met dertig leerlingen betekende dat ik driehonderd kinderen moest leren kennen. Elke week leerde ik mijzelf drie namen per klas, dan was ik in tien weken rond. Om orde te houden moest ik de leerlingen goed kennen. Onder deze driehonderd kinderen waren drie uit doopsgezinde gezinnen. Zij kenden mij al vanuit de gemeente.
Een klas is bezig met schriftelijk werk. Er gaat een vinger omhoog. “Ja, Menno?”
“Mevrouw Dominee, ik heb wat fout gedaan, wilt u even komen kijken?”
Ik loop naar Menno toe en help hem. Noch Menno, noch ik realiseren zich dat hij geen ‘Juf’ gezegd heeft, maar in de klas ontstaat een onderdrukt gegiechel: Mevrouw Dominee. Gelukkig krijg ik de jeugd weer rustig en aan het eind van de les leg ik uit waarom Menno ‘Mevrouw Dominee’ gezegd heeft. Veel indruk maakt dit niet op deze openbare-schoolkinderen en er ontstaat geen bijnaam door. Maar toch blijven de gevolgen niet uit. Lees verder
“Er staat een baantje voor je in de krant,” zegt mijn man begin 1970. “Delft vraagt leiding voor de school- en kindertuinen.” De volgende dag ging ik er op af en werd dadelijk aangenomen: twee keer per week een groep van twaalf kinderen van tien tot twaalf jaar op de tuinen vlakbij Delfgauw. De voormiddagen waren beschikbaar voor tuinrondleidingen met schoolklassen.
Het was leuk om met de kinderen te zaaien, onkruid te wieden en van groenten en éénjarige bloemen te oogsten. Ik kon de kinderen wijzen op allerlei bijzondere planten, dieren en insecten die in de tuinen voorkwamen. Lees verder
Doordat mijn man secretaris van de Doopsgezinde Zendingsraad was, kwam de doopsgezinde wereld bij ons in huis. Veel post uit het buitenland. Bij elk telefoongesprek moest ik erop voorbereid zijn Duits, Frans of Engels te moeten aanhoren en dus ook te spreken. Leo maakte diverse reizen naar Europa, Noord- en Zuid-Amerika en Indonesië. Ook kregen wij buitenlandse logees, maar dat was altijd wat behelpen, omdat ons huis niet op logees berekend was. Gelukkig zijn doperse gasten weinig veeleisende mensen. Lees verder
De doopsgezinde gemeente Delft gedroeg zich als een schat die verborgen was in een akker. Men moest moeite doen om haar te vinden. Ze bezat geen kerk en geen vaste pastorie, dus had zij geen vast adres. Zonder jaarboekje was zij moeilijk op te sporen.
In oktober 1968 aanvaardde Leo voor vijftig procent van zijn tijd een beroep naar Delft. Voor de andere vijftig procent was hij secretaris van de Doopsgezinde Zendingsraad.
Delft had geen eigen pastorie. Er werd een woning aangekocht in Delfgauw, een dorpje vlak buiten Delft en behorende tot Pijnacker. Delfgauw is niet meer dan een kruispunt van twee polderdijken. De hoofdweg loopt west-oost, van Delft naar Pijnacker. Haaks hierop een polderweg, die aan de noordkant eindigt in de Delftse Hout en aan de zuidkant in de Ackerdijkse plassen. Langs deze dijken liggen de boerderijen en de tuinderijen. In het centrum de winkels, de school, de kerk en de bushalte. Het minimum dus voor een leefbaar dorp. Lees verder
Hij was een zeer nuttig man, de oude voddenman. Enige malen per week reed hij met zijn bakfiets door de stad en vergaarde alles, behalve de schillen. Hij woonde in Makkum in een verzorgingshuis en luisterde naar de naam Eussie.
Hij was door de hele streek bekend. In Workum in het museum van Jopie Huisman hangt diverse malen zijn portret. Hij zal tegen de zestig zijn geweest, hij liep krom, had een grote pet op, droeg een lange jas die bijna de grond raakte, en te grote schoenen. Zijn grote handen waren enorm sterk, want hij tilde met gemak heel zware voorwerpen in zijn bakfiets. Hij deed mij altijd denken aan één van de dwergen uit Walt Disney’s film Sneeuwwitje. Lees verder
Tijdens de winter van 1965 op 1966 regende het veel en langdurig. Het gemaal bij Staveren was er nog niet en Tacozijl kon niet al het water wegwerken. De zuidwesthoek van Friesland stond blank. Sommige dorpen waren alleen over het water bereikbaar!Op een morgen ontdekte ik elf ransuilen naast elkaar op de tak van een iep achter ons huis. Vanuit het park en de weg waren zij niet zichtbaar. Zij hadden kennelijk de hogere en drogere omgeving van Bolsward opgezocht. Zodra het donker werd, gleden zij als geruisloze schaduwen de nacht in en tegen de morgen zaten zij weer naast elkaar op hun tak. Lees verder
Hij was een Fries boerenjoch van zeven jaar, opgegroeid op een boerderij midden op het land. Hij sprak uitsluitend Fries en bezocht een school met een Friestalige onderbouw. Ook op de doopsgezinde zondagsschool zat hij nog in de Friese klas. Nederlands verstond hij wel, maar hij zei geen woord in onze vaderlandse taal.
De dieren op de boerderij waren zijn speelmakkers. Hij wist feilloos welke koe en welk kalf bij elkaar hoorden, kende alle schapen en geiten en wist waar de kippen hun eieren legden. Een stugge Friese boer in de dop. In de vakantie ontdekte hij op de Bolswarder veemarkt een slachtkoe die in zijn vaders stal was geboren. Het kind drong zich tussen de koeien door om ‘zijn’ koe aan te halen. Dit tot grote schrik van de veekooplui, die hem tussen de dieren wegtrokken.