Fredeshiem 1952-1972
Het is een mooie zaterdag in mei. Er is Hiemwarvergadering.* Ons hele gezin gaat mee voor een dagje Fredeshiem. Ook ons zwarte, gladharige hondje Pittie. Er mogen in het huis geen honden komen en op het terrein alleen aan de riem. We laten de hond achter in de auto. Daar krijgt hij zijn eten.
’s Middags gaan mijn beide dochtertjes, de hond en ik een wandeling over de Eese maken. Als we Lytshiem gepasseerd zijn, maak ik de aangelijnde hond los. Hij dartelt blij blaffend om ons heen.
Plotseling is hij verdwenen. Hij is het ruige gebied achter het vloeiveld in gerend. Dat stukje bos is ons rustgebied; er zitten vossen en er wordt verteld dat daar wel eens reetjes geboren worden. Het is door de ruigte erg ontoegankelijk. Pittie heeft misschien konijntjes gezien en we roepen hem. Ineens rent er langs ons heen een jankend hondje, gevolgd door een bruin dier met een dikke staart. Een vos!
De hond heeft waarschijnlijk zijn neus in een vossenhol gestoken en wordt nu door de vos aangevallen. De twee vijanden rennen met enorme vaart door het bos, richting Torenlaan.
Dan komt de politiemacht van het bos in actie. De Vlaamse gaaien merken de toestand op en beginnen te schetteren. Steeds weer nieuwe gaaien nemen het alarm over. Aan het geluid kunnen wij horen waar de dieren heen zijn gerend.
Wij gaan er maar achteraan, want we willen wel graag ons hondje terug. En ja hoor, onder een boom, waarin minstens zes gaaien zitten te schelden, ligt Pittie. Doodop en hijgend.
De vos is weg. We knielen bij de hond neer, aaien hem en ik voel hoe zijn hart bonkt. Dat doe je van je leven niet meer. Je neus in een vossenhol steken. Wij laten de hond nog even liggen, dan draag ik hem een eindje en op de Torenlaan lopen we langzaam terug naar Fredeshiem.
De gaaien schetteren nog wat na. We laten de hond op de parkeerplaats drinken en stoppen hem in de auto, waar hij de rest van de dag slaapt. De Hiemwarvergadering gaat nog de hele middag door.