Het is een mooie zaterdag in mei. Er is Hiemwarvergadering.* Ons hele gezin gaat mee voor een dagje Fredeshiem. Ook ons zwarte, gladharige hondje Pittie. Er mogen in het huis geen honden komen en op het terrein alleen aan de riem. We laten de hond achter in de auto. Daar krijgt hij zijn eten. Lees verder
Onze kleine zwarte kefhondje was een oud hondenbaasje geworden. Hij kwam nauwelijks de tuin meer uit. Meestal lag hij op zijn vaste plekje in de woonkamer of keuken en volgde mijn gangen.
In de tijd voor Pasen besloot ik met de oudste kinderen van de kinderdienst een paasmaaltijd te houden. Ik wilde via het joodse Pascha ons avondmaal duidelijk maken. Niet het Pascha navieren, maar laten zien wat er gegeten werd. Er was die zondag geen dienst, dus wij hadden extra tijd. Thuis had ik alles klaargemaakt en terwijl mijn assistenten de tafel klaarmaakten, haalde ik de eetwaren uit onze keuken. Lees verder
Daar één van de kinderen als kleuter erg bang voor honden was, besloten wij zelf een hondje te nemen. Niet te groot, een ‘speelhond’. Wij werden op onze wenken bediend, want de volgende dag kreeg de hond van een kerkenraadslid uit Makkum jongen. Klein soort van onbekend ras uit ‘mennist nest’.
Zes weken later deed een klein zwart gladharig reutje met witte bef en teentjes zijn intrede in de pastorie. Hij werd Pittie genoemd. De kinderen waren er blij mee. De grote kunst bleek om hem binnen de tuin te houden, want hij kon gemakkelijk tussen de struiken door en zelfs door de eendenvijver. “Een Makkumer vrijbuiter,” zei Leo. Lees verder