Het verhalen vertellen zit tot haar eigen verbazing in haar bloed. Van haar losse, sterk relativerende vertelstijl konden de ADW-lezers vier jaar lang maandelijks genieten. Zr. Lidy Laurense-van der Meulen houdt er nu mee op. ‘Je moet niet te lang doorgaan met zoiets’, vindt ze. En bovendien had ze de ongewone ‘gewone’ gebeurtenissen in de laatste standplaats die ze als predikantsvrouw in actieve dienst had, nu beschreven. Lees verder
Naast de Groninger gemeenten was Leo ook verbonden aan de gevangenis te Winschoten. Met dit werk had hij grote moeite. Daarom werd naar vervangend werk gezocht binnen het werkgebied van de Groninger Doopsgezinde Sociëteit. Deze opzet slaagde niet, zodat wij naar een andere gemeente gingen uitkijken.
Sedert 1958 reed Leo per auto in zijn gecombineerde gemeenten rond. Begin 1978 kochten wij te Sappemeer een Fiat Seat, een demonstratieauto, die prima reed. Lees verder
In een klein stadje met duizend inwoners zijn uiteraard weinig winkels. Vaak is er van de meeste takken van verkoop maar één soort. In onze jaren in Staveren was het watertoerisme (het bootjesvolk) nog gering. Als inwoner ben je van de winkeliers afhankelijk en zij weer van de klandizie. Het is in beider belang de inkopen bij de plaatselijke middenstand te doen.
Tegen de winter hadden wij twee dekens nodig. Dus ik ging naar het piepkleine textielwinkeltje van Jan en Jantsje. Dekens waren uiteraard niet voorradig, maar met behulp van een stalenboek werden de gewenste maat, kwaliteit en kleur bepaald. Lees verder