In Friesland hebben wij verschillende koude winters beleefd. Die van 1962 op 1963 spande de kroon. Zware vorst, hevige sneeuwval en een ijzig harde wind. Het begon al in december. De binnenwegen stoven vol sneeuwduinen. Leo had twee scheppen in de auto als hij naar Makkum of Witmarsum moest en op zondag, als hij moest preken, ging de buurjongen mee als uitgraaf- en auto-optilhulp. Dat kon met een Citroën 2CV, een zogenaamde ‘eend’. Lees verder
Daar één van de kinderen als kleuter erg bang voor honden was, besloten wij zelf een hondje te nemen. Niet te groot, een ‘speelhond’. Wij werden op onze wenken bediend, want de volgende dag kreeg de hond van een kerkenraadslid uit Makkum jongen. Klein soort van onbekend ras uit ‘mennist nest’.
Zes weken later deed een klein zwart gladharig reutje met witte bef en teentjes zijn intrede in de pastorie. Hij werd Pittie genoemd. De kinderen waren er blij mee. De grote kunst bleek om hem binnen de tuin te houden, want hij kon gemakkelijk tussen de struiken door en zelfs door de eendenvijver. “Een Makkumer vrijbuiter,” zei Leo. Lees verder
Voor een predikant met drie gemeenten zijn er in de jaren zestig rond de kerst dagen te weinig:
* drie adventavonden,
* drie kerstdiensten,
* drie kinderdiensten en
* drie oudejaarsdiensten. Lees verder
Ieder kind ondervindt de invloed van het werk van de ouders. Het moet zich aanpassen, maar vindt het ook heel gewoon. Onze kinderen waren niet slecht af: een ruim huis en een wilde tuin om in te spelen, ook met andere kinderen.
Toen de kinderen beiden naar school gingen, kreeg ik meer vrije tijd. Al spoedig deed het Groene Kruis een beroep op mij voor een bestuursfunctie. Mijn taak werd de organisatie van de Emma-Bloemcollecte en het bijwonen van de moeder- en kleutercursussen. Hierdoor kreeg ik ter plaatse meer bekendheid en werd ik voorzien van twee stempeltjes: doopsgezind en het Groene Kruis.
In de jaren zestig kwam de anticonceptiepil op de markt. Op de cursussen werd er echter niet over gesproken. De rk-kerk was ertegen en de calvinisten hadden hun standpunt nog niet bepaald. De doopsgezinden vonden dat mondige mensen zelf over het gebruik moesten beslissen. Lees verder
De vijver achter onze Bolswarder pastorietuin werd bevolkt door een twintigtal eenden. Vanuit het huis konden wij het hele jaar door het eendenleven meemaken. In de winter begonnen de woerden al vele kunsten te vertonen voor de dames. Begin maart gingen de eendenparen op de vreemdste plaatsen op zoek naar nestgelegenheid. Lees verder
De pastorie, gebouwd in 1909 als rentenierswoning, lag hoger dan de tuin. Alle buitendeuren hadden een stoep van drie treden. Dit stelde mij voor de vraag, hoe met de kinderwagen in huis te komen. Als ik thuis kwam, liet Leo dadelijk zijn werk liggen om mij met de wagen te helpen. Een paar planken dienden als oprit. Uiteraard verdween deze moeilijkheid met de jaren. Lees verder
Even buiten de veste van de oude hanzestad Bolsward lag onze derde pastorie. De woning is gebouwd op het dijklichaam van de oude Middelzeedijk. In de tuin was dit te merken aan het grote aantal schelpresten en de zware knipkleigrond. De achtertuin was ongeveer zeven meter diep en liep schuin af naar de sloot, die het stadspark omgaf. Een tuin met een heel park daarachter erbij! Een hek van kippengaas langs de sloot zorgde voor de veiligheid van de kinderen. Lees verder
Ald faers erf, zo heet de toeristische route bij Bolsward. Het betekent: voorvaderlijk erf. Wij woonden een week in Bolsward en hadden door de dichte mist nog nooit de overkant van de straat gezien. Toen de mist optrok, werd het zeer helder en keken wij uit over het wijde landschap van de Friese Greidhoek. Met behulp van een verrekijker telde ik vijftien kerktorens! Lees verder
In 1953 werd Leo secretaris van de Hiemwar van Fredeshiem*. Hij heeft deze taak eenentwintig jaar vervuld. Het wel en wee van Fredeshiem hoorde daardoor tot ons vaste werk. Elk jaar hadden we enige weken de leiding en dan de Hiemwarvergaderingen, die de echtgenotes zoveel mogelijk bijwoonden. Lees verder